آرامش جنون آور براندو " Last tango in paris "

چند سال پیش که فیلم " آخرین تانگو در پاریس " را می دیدم فکرش را هم نمی کردم که براندوی دوست داشتنی ام اینقدر محیر العقول و نامتعارف بازی کند. حتی با بازی های خودش هم در سینما فرق داشت . نهایت اغراق در عین آرامش در رفتار و گفتار مارلون کبیر نمایان بود .هیچ گاه از دیدن این فیلم خسته نشدم چه ماریا اشنایدر شلیک کند به مارلون براندو و چه نه! باز تمام سکانس ها تازگی خود را دارند و همیشه انگار اولین بار است که تماشا می کنمش . انرژی و شوری که از دیدن براندودروجود من شکل می گیرد بی نهایت است و هر بار که از زندگی خالی می شوم به دیدن براندو در فیلم آخرین تانگو ... می روم . سکانس بداهه گویی براندو در آن مونولوگ به یاد ماندنی آرامشی عجیب و غریب به انسان می دهد گویی از فیلم به داخل خانه ات آمده و رمز وراز زندگی اش را با تو درمیان می گذارد . سکانسی که براندو پیرزن را در مقابل همسایگان تحقیر میکند یا سکانس هایی که در حمام با ماریا اشنایدر حرف می زند و همچنین عجیب و غریب ترین همخوابگی  سینمایی که در دیدار اول مارلون براندو و اشنایدر رخ می دهد همه زیبایی های هنری کار برتولوچی و براندو است . نوشتن در مورد براندو خوشایند ترین کار است چرا که او در قلب ما دوستداران و پیروانش مانا و نامیراست
ویوا براندو